Racky was een uitzonderlijke hond. Een zeer actieve jongen met extreem hoge driften. Sinds mijn kindertijd, ik was pas 7, ben ik altijd al zeer actief bezig geweest met honden. zowel helpen met honden van particulieren als in de sport. Hierdoor kon ik met zeer veel honden samenwerken. Van al deze honden is tot op heden Racky, de hond die het meeste indruk op mij heeft gemaakt.
Als pup van 6 weken was hij overactief en beet. Hij was toen al zeer dominant. Ik herinner me dat bij het ophalen bij de kweker iedereen sprak over ’ de onhandelbare ‘pup of hij heeft Duracell batterijen….. Ik wou hem op weg naar huis vasthouden maar dat kon niet en alles verliep niet zoals gepland. Hij kon niet stil zitten , jankte van opgewondenheid en beet naar alles en iedereen.
Toen we thuis kwamen ben ik er dan direct mee aan de slag gegaan. Dagelijks zeer intensief trainen en zoeken naar de beste manier om met hem om te gaan. Het was toen een streven naar het verkrijgen van contact. Uiteindelijk ontstond er vrij snel via intensieve connectietraining een zeer goed band met deze prachtige hond. Dit gevoel, deze band tussen hond en begeleider, werd zo groot en intens dat het haast niet met woorden kan worden uitgelegd. We begrepen elkaar gewoon door naar elkaar te kijken. Ik zei vaak:’ Hij moet niks, het komt wel, als de tijd er rijp voor is’!!!
Door dagelijkse training werd deze moeilijke jongen steeds rustiger. Het was voortdurend werken om hem met zijn hevige driften te leren omgaan.
Al zeer jong, amper 1,5 jaar, was hij al zeer gevorderd maar toen sloeg het noodlot toe. Op een training brak hij door zijn hevigheid de linker poot op drie plaatsen. Een zeer zware operatie was noodzakelijk. Ik kreeg geen garantie dat hij ooit nog normaal zou kunnen stappen laat staan nog aan sport zou kunnen doen. Voor een hond vol energie waren dit niet bepaald goede vooruitzichten.
Het jaar dat volgde was een echte lijdensweg. Een zeer lange revalidatie volgde met dan ook een langere periode opgesloten zijn omdat er geen enkele druk op de poot mocht komen. Het was een verlossing toen de dierenarts zei dat hij terug mocht stappen. Uiteindelijk heb ik er dan alles aan gedaan om zijn poot te versterken. Wandelen, lopen en heel veel zwemmen. Het lukte wonderwel; op een bepaald moment mocht ik terug voluit trainingen doen. Uiteindelijk konden we samen wedstrijden spelen en deed hij het goed. Ook won Racky regelmatig waaronder provinciale kampioenschappen en het Belgisch Kampioenschap. Maar de snelheid waarmee hij werkte zorgde op latere leeftijd weer voor een voetblessure. Ik heb dan beslist om hem niet te forceren en met hem definitief de sport te stoppen. Het was mooi geweest. Racky leefde uiteindelijk nog vele gelukkige jaren als deel van het gezin.
‘De dag dat hij als kleine pup bij me kwam zei ik dat ik hem veel ging leren. En dat heb ik ook gedaan. Maar ik heb ook zoveel van hem geleerd. Zijn taal, het is het mooiste wat er is ….De Racky, My Boy!!
Johan.
